FLASH BACK

Κι έτσι σήμερα αποφάσισα να πάρω άδεια απο τη σημαία και να μείνω σπίτι.

Να γράψω λέω......

Και ξεκινώ.... και σβήνω..... και ξαναξεκινώ...... και ξανασβήνω.......

Τίποτα.....

Κάθε φορά που μου συμβαίνει αυτό (το μαύρο κενό στο κεφάλι εννοώ), κάνω flash back στο memory book μου κι εκεί βρίσκω διάφορα, γραμμένα σε άλλο χρόνο, σε άλλο τόπο, σε άλλα

θέλω.....

Κι έτσι όπως μια γλυκιά μελαγχολία έχει φωλιάσει στην καρδυά μου, επέλεξα αυτό το άτοπο και άκαιρο κείμενο.Δεν θυμάμαι την αφορμή που είχε νεφελώσει ο ουρανός μου κι έτσι μαζί σας, διαβάζω αυτό το κείμενο σαν να έχει γραφτεί απο ένα αλλο χέρι.Κι έτσι όπως το διαβάζω χαίρομαι που δεν θυμάμαι να το έχω περάσει αυτό , μα ακομη πιο πολύ χαίρομαι , που κάποιος απόφασισε να μας εισάγει εκείνο το τσιπάκι του παρατηρητή.

13/07/2001

Καλή μου φίλη απ'τα παλιά, απόψε σε θυμήθηκα.Συμπάθα με αλλά εσένα σ'έχω γι'άλλα...... τα στραβά και τα μεγάλα.Τα ζόρια τη στιγμή της ησυχίας.Εσύ κι εγώ, οι δυό μας, σ'ένα βλέμμα άδειο, χωρίς νόημα. Πάλι καλά, που για καιρό δεν χτύπησες τον ώμο μου. Ξέρεις όταν τα λέμε συνεχώς, είναι κακό κι όταν σε ξεχνώ είναι χειρότερο, γιατί τότε έρχεσαι ακάλεστη , με αγριοκοιτάς και ζητάς απολογία.

Φοβάμαι το συμβιβασμό....... την αποδοχή στο άδειασμα....

Πάει καιρός που δεν έχω ανασάνει.Σαν τον κλινικά νεκρό, τον άρρωστο με τα σωληνάκια που τον υποχρεώνουν να ζεί δίχως να μπορεί ν'αντιδράσει. Έτσι.... νιώθω αυτο το κάψιμο στο στήθος.....

Είναι τόσα που θέλω να σου πω, μα δεν βγαίνουν.Νομίζω πως παγώνω.Σημαντικά γεγονότα, μ'αφήνουν αδιάφορη.Λες να είναι εκείνη η ύπουλη γαλήνη πρίν την τρικυμμία?

Ότι κι αν συμβαίνει, δεν μου αρέσει που συμβαίνει.

Αποφάσισα πως δεν θέλω άλλα να σου πω.

Γειά......

ΘΕΛΩ Ν'ΑΓΙΑΣΩ.... ΜΑ ΔΕΝ Μ'ΑΦΗΝΟΥΝ!!!!

Αγίου Διονυσίου σήμερα.Μεγάλη γιορτή για το μικρό νησί μας.Είναι ο Πολυούχος και προστάτης της Ζακύνθου. Σήμερα που λέτε, υποτίθεται πως γιορτάζουμε τον Άγιο μας, και λέω υποτίθεται γιατί οι Ζακυνθινοί έχουμε μετατρέψει τη μεγάλη αυτή γιορτή, σε κοινωνική υποχρέωση. Σήμερα γιορτάζει ο Άγιος Διονύσιος αλλά με τόσες επισκέψεις που πρέπει να πάμε, το ξεχάσαμε!!!!

Εγώ ας πούμε, έχω ανάγκη να μείνω κλεισμένη στο σπίτι και να μην δω άνθρωπο. Έλα όμως που είμαι αναγκασμένη να βάλω τα καλά μου, να μακιγιαριστώ και να πάρω τους δρόμους για τα χρόνια πολλά.Υποχρεώσεις σου λεει....

ΟΚ φίλε μου, γιορτάζεις... (κι εγώ γιορτάζω κάποια μέρα του χρόνου και ισχύουν και για εμένα όλα αυτά).... Γιατί θα πρέπει να μαζευτούμε όλοι σπίτι σου, δήθεν και καλά πως περνάμε όμορφα, αφού εκ' των προτέρων γνωρίζουμε πως περιμένεις πως και πως να περάσει η ώρα να εξαφανιστούμε , για να βάλεις πυτζάμα και να αράξεις στον καναπέ σου; Έτσι είναι.

Μια αλήθεια που όλοι γνωρίζουμε αλλά αρνούμαστε να ομολογήσουμε.

Και άντε να πάμε στον κουμπάρο, να φιλιθούμε για τις ευχές, να δώσουμε το δώρο του και μετά να αρχίσουμε τη μασαμπούκα με τους ξηρούς καρπούς , να πιούμε τα ξίδια γιατί το επιβάλλει η περίσταση και παμε: *δεν θέλω καρυδόπιτα, ευχαριστώ. * Μα ΄να σου βάλω να δοκιμάσεις, την έφτιαξα με τα χεράκια μου. * εεεεε άμα είναι απο τα χεράκια σου να τη δοκιμάσω (μην σε πούνε και ακατάδεχτη) * Να σου βάλω και λίγη τούρτα? * Όχι, τούρτα δεν θέλω... κτλ. κτλ. κτλ.
Άντε και την έφαγες την αναθεματισμένη την καρυδόπιτα, ευχόμενη να μην σου κάτσει στο στομάχι (δίπλα στο μεσημεριανό αυγολέμονο), τη συμπεθέρα του κουμπάρου που κάθεται δίπλα σου,στα 3μιση τέταρτα του καναπέ (κι εσύ στο μισό τέταρτο εννοείται) τί την κάνεις? Με τι κουράγιο να άπαντάς στα εκατοντάδες ερωτήματα που θέτει? Και αντε τη συμπεθέρα την φέρνεις βόλτα, τα ξαδέλφια? την πεθερά? Και άντε και βγήκες ήρωας απο την επίσκεψη αυτή, με τι κουράγιο ξαναβιώνεις το ίδιο σενάριο (ανάλογα τις υποχρεώσεις) 5-6-8-10 φορές ακόμη? Θυμάμαι, όταν ζούσε η γιαγιά μου, μου έλεγε πως παλιά ήταν αλλιώς. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν ένα μπουκάλι λικέρ για τις κυρίες, κρασί για τους κυρίους και γλυκό του κουταλιού σταφύλι. Χτυπούσε απο το πρωί η πόρτα γιατι τύχαινε να περνά έξω απο το σπίτι σου ο φίλος, ο γείτονας,ο γνωστός και έμπαινε για τα χρόνια πολλά. Χωρίς κοστούμια και γραβάτες και χωρίς παλτα να μυρίζουν ναυθαλίνη, χωρίς ιλουστρασιόν τσάντες με δώρα αλλα το πιο βασικό χωρίς υποχρεωτικά ψεύτικα χαμόγελα. Πόσο αλλάξαμε οι άνθρωποι... πόσο μας πήρε η μπάλα του καταναλωτισμού.... Πόσο κι εγώ που γκρινιάζω, σε λίγο θα βάλω τα καλά μου, να δώσω παράσταση.....

2 μόνο είναι αυτοί που με την καρδυά μου θα χαρώ να δω απο κοντά και ξέρω πως και οι 2 σκέφτονται ακριβώς όπως εγώ.

Εδώ κλείνω γιατι πρέπει να ετοιμαστώ για τις υποχρεώσεις μου(και δεν είναι λίγες).

Άντε βρε, βοήθεια μας ο Άγιος Διονύσιος και καλά μυαλά.