Άηχη μουσική πλημμυρίζει τα’ αυτιά μου, μια νύχτα που η σιωπή της, σπάει το φράγμα του ήχου.
Μυρωδιές σκαλίζουν την όσφρηση μου, σαν σωρός από στεφάνια, πάνω σε τάφο νεκρού ανάμικτα με καμένο κερί και λιβάνι.
Και εκείνο το βλέμμα το μπερδεμένο από χρώματα βλέμμα… σαν το γαλαζοπράσινο της θάλασσας, που μόλις διακρίνεις το πράσινο, το χάνεις μέσα στο βαθύ γαλάζιο.
Τόσα θέλω…. Μα πόσα μπορώ????
Τόσα μπόρεσα…. Μα πόσα ήθελα????
Τελικά…. πόσα έκανα???
.jpg)