Τώρα, που περάσαν τα δύσκολα ...

Κυριακή, 13 Ιουλίου 2008

8.40 π.μ.

Φτου … το κέρατο μου…

Μια Κυριακή περιμένω να κοιμηθώ λίγο παραπάνω και ξύπνησα ….

(Γυρίζω πλευρό και με ξαναπαίρνει ο ύπνος….)

9.10 π.μ.

Όχι, όχι πάλι…. Κλείσε τα μάτια ΤΩΡΑ

……..

10.39 π.μ.

Μωρέ δεν σου περνάει, που να χτυπιέσαι….

………..

Ζζζζζζ ……

11.45 π.μ.

«Μανούλα…… ξύπνα μανούλα σήμερα έχεις γενέθλια…..

Σήκω να τα γιορτάσουμε…»

Η μανούλα: …$@#.....@#&^^…..%Ρ%#.....$%$%^%. .... ανάθεμα σ' εκείνον που είχε την ιδέα να γιορτάζουμε τα γενέθλια….
Αυτό προσπαθώ να ξεχάσω από τη στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου κι εσύ μου ζητάς να το γιορτάσω??????

Πώς να εξηγήσεις σε ένα παιδί, πως μετά τα 30, τα γενέθλια δεν είναι γιορτή????

Και ξυπνάει η μανούλα, λίγο πριν τις 12 το μεσημέρι και σέρνεται μέχρι το μπάνιο, προσπαθώντας να κρατήσει το βλέμμα, κολλημένο στα πλακάκια, μην και ξεφύγει κατά τον καθρέφτη.

Είχα 2 σημαντικές παρακλήσεις-απαιτήσεις για την 13^η Ιουλίου, από τους δικούς μου ανθρώπους και τον εαυτό μου.

1^ον είχα ζητήσει από τους δικούς μου, ν’ αγνοήσουν αυτή τη μέρα.

2^ον είχα ζητήσει από τον εαυτό μου, να μην κοιτάξει σε καθρέφτη.

Η πρώτη επιθυμία μου, δεν πραγματοποιήθηκε ούτε στο ελάχιστο. Λες και ήταν όλοι βαλτοί, θυμήθηκαν πως γιορτάζω. Ακόμη και μια φίλη, που δεν είχα δει για πολλά χρόνια, μου τηλεφώνησε πως είναι στο νησί και πήρε για τις σχετικές ευχές.

Όσο για τη δεύτερη επιθυμία- εντολή, ακυρώθηκα 100%. Τελικά, όσο μεγαλώνω χάνω τον αυτοέλεγχο μου......

Κατά το απόγευμα και αφού κουράστηκα να είμαι με κατεβασμένα τα μούτρα, αποφάσισα πως δεν έγινε τίποτα το τραγικό.

Μια χαρά τα πήγα με τις ευχές και δεν είδα καμιά τραγική αλλαγή, στις περίπου 25 φορές που scanara τον καθρέφτη….

Μετά σκέφτηκα .....

πόσο τυχερή είμαι, που έχω μια υπέροχη οικογένεια, που με αγαπά και είναι δίπλα μου σε κάθε δύσκολη στιγμή (να μου συμπαραστέκονται) , σε κάθε υπέροχη στιγμή (να χαίρονται μαζί μου), έχουμε όλοι την υγεία μας, τα καράβια μας, δεν έχουν πέσει έξω, μπορώ να κάνω όνειρα για το μέλλον, έχω πολλούς ώμους να ακουμπήσω στις δύσκολες στιγμές, πολλά χαμόγελα να μοιράσω και να μοιραστώ, πολλούς πραγματικούς φίλους, δεν έχω λάθη να μετανιώσω, δεν βρήκα άσπρες τρίχες στα μαλλιά μου, εκτός από τις ρυτίδες των ματιών και του χαμόγελου δεν μέτρησα καμιά παραπάνω, είμαι μερικά κιλά πιο κάτω από πέρυσι , γυαλιά μυωπίας / πρεσβυωπίας δεν φόρεσα……

Συνειδητοποίησα πως δεν έχω κανένα λόγο να στεναχωριέμαι για το χρόνο που έφυγε, αντιθέτως εύχομαι να έχω πολλούς τέτοιους ακόμη, να μετρήσω !!!

Εεε ναι, λοιπόν, χθες αποχαιρέτησα το 34^ο έτος μου και από σήμερα διανύω το 35^ο

Αυτό είναι απειλή:
μην τολμήσει κανείς από εσάς να μου πει…. Τι 30.. τι 40… τι 50… ή ότι τα 35 είναι πολύ κοντά στα 40 , γιατί αλίμονο σας….

Τριακοστέ τέταρτε χρόνε μου, είμαι πολύ ευτυχισμένη που σε είχα.

Σε αποχαιρετώ με πολλή αγάπη και υπόσχομαι να θυμάμαι για πάντα, τα όσα καλά περάσαμε μαζί.

Είμαι η Νεφέλλη και στα 35 θα είμαι εξίσου καλά!!!!!!