Πέμπτη 8 Μαΐου 2008

ένα παιδί, τυχαίο



‘Ένα κλειδί τυχαίο, ταίριαξε στην κλειδαριά μιας καρδιάς,

Το βρήκε ένα παιδί που έπαιζε ανέμελα, ανάμεσα στα βάτα ενός δάσους.

Ένα παιδί τυχαίο...

Ξεκλείδωσε μια νύχτα την πύλη, αγνοώντας τους κινδύνους που κρύβει μια ανεξερεύνητη περιοχή…. Αγνοώντας τους ιστούς αράχνης, μάρτυρες του χρόνου που ξέχασε να περάσει από ‘κει.

Ένα παιδί τυχαίο….

Το μυστήριο της περιπέτειας και η γοητεία του αγνώστου… το μάγεψε.

Συνέχισε να προχωρά ατρόμητος και να νιώθει ο κατακτητής του νέου του κόσμου.

Ένα παιδί τυχαίο...


Έψαχνε να βρει δράκους να πολεμήσει, κάστρα να πορθήσει,

πριγκίπισσες να ερωτευθεί…. Έψαχνε μα δεν έβρισκε και τότε έκλεινε τα μάτια και όλα όσα ποθούσε, στέκονταν εκεί … μπροστά του, να ικανοποιήσουν κάθε του ματαιοδοξία.

‘Ένα παιδί τυχαίο…

Και συνέχισε ακάθεκτος … μέρες, μήνες, χρόνια…. Και ένα πρωί, ένα τυχαίο πρωί, σκορπισμένο ανάμεσα σε άλλα πρωινά, ώστε να περνά απαρατήρητο…. Ένα πρωινό δίχως ημερομηνία… του αποκαλύφθηκε.

Ένα παιδί τυχαίο…

Σαν να βγήκε από λήθαργο, με μάτια θαμπωμένα από τον καινούριο ήλιο που αντίκρισε, άνοιξε τα παραθυράκια που κρατούσε τόσο καιρό σφαλισμένα και συνειδητοποίησε ότι …. Ζούσε με κάποιου άλλου την ανάσα... Ζούσε με κάποιου άλλου τους παλμούς… Μ’ ένα κλεμμένο πράσινο για ελπίδα … μ’ ένα δανεικό γαλάζιο για όνειρα….


Ένα παιδί τυχαίο…

Έσκυψε το κεφάλι, πήρε τα ψεύτικα άρματα του κι έφυγε…..

Έφυγε κρατώντας για ενθύμιο μια στραπατσαρισμένη φωτογραφία από το τόπο που γνώρισε τυχαία στα όνειρα του, να του θυμίζει, πως η ζωή…. η δικιά του ζωή δεν βρίσκεται μέσα σε μια τυχαία καρδιά, που άνοιξε με ένα τυχαίο κλειδί ,από ένα τυχαίο παιδί.

Ένα παιδί τυχαίο…

Κι όταν θα μεγαλώσει εκείνο το τυχαίο παιδί , θα μάθει πως μαζί με το δικό του ξύπνημα, εκείνο το τυχαίο πρωινό, χωρίς ημερομηνία, άφησε να μπει φως στην δανεισμένη καρδιά, από το χρόνο ξεχασμένη.

Φεύγοντας, πήρε μαζί του, τους ιστούς, μάρτυρες της λήθης…. Τους ιστούς μάρτυρες της γνώσης….

Φεύγοντας, έμαθε να κρατά τα μάτια του ανοιχτά….

Ένα παιδί τυχερό… παιδί τυχερό!!

13 σχόλια:

Roadartist είπε...

Πάρα πολύ όμορφο..
..για κάποιο λόγο το κείμενο σου, μου θύμισε αυτό το τραγούδι:
Κ.Βητα Χαζό παιδί..

Καλό βράδυ!!

Nefelli είπε...

Καλλιτέχνιδα μου, καλησπέρα.
Το να ντύσεις τις λέξεις μου, με την υπέροχη μελωδία του Κ. Βήτα, ήταν μοναδικό δώρο για εμένα.Σ'ευχαριστώ αρχικά που το έκανες και εν' συνεχεία που μου το γνώρισες.Ομολογώ πως δεν το είχα ακούσει (μπορείς να με χτυπήσεις).
Σ'ευχαριστώ ειλικρινά και χαίρομαι πολύ που σου άρεσε.
Φιλί γλυκό, Μαγιάτικης νύχτας.

Σπύρος είπε...

Ενα παιδί με εσωτερική φλόγα πολεμιστή...πολύ ωραιο:) καλημερα

Nefelli είπε...

Ένα παιδί που έμαθε να ξεχωρίζει τα όνειρα από τις αυταπάτες του.
Ένα τυχερό παιδί!!
Καλό απόγευμα μας Σπύρο

Roadartist είπε...

Νεφέλη μου εχεις προσκληση για παιχνιδι .. αν έχεις τη διάθεση..

Roadartist είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Nefelli είπε...

Καλησπέρα ή καλημέρα καλή μου Roadartist. Σ' ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση, σαφώς και έχω διάθεση και πολύ μου αρέσει το συγκεκριμένο μπλογκοπαίχνιδο. Θα ανταποκριθώ αυτό το Σ.Κ.
Φιλί γλυκό

P. Kapodistrias είπε...

Η αποκάλυψη της ωραίας ψυχής σου δια της συγκεκριμένης ρομαντικής γραφής αποδίδει τα εσώψυχα σκιρτήματά σου, τα οποία εντέλει είναι πολύτιμα!

Χαίρε και συνέχισε!

mareld είπε...

Νεφέλη μου!

Τα λόγια σου γλυκά μέ πόνεσαν..
Μου άρεσε το άνοιγμα ψυχής..
Σαν να μαδούσα τριαντάφυλλο που δεν ήθελα να τελειώσει και συγχρόνως άκουγα κάπου πιο μακριά..

... Τον εαυτό του παιδί απ' το χέρι κρατάει
Στα ίδια μέρη απόψε η ζωή θα τους πάει
Θα περάσουν ξανά απ' της μνήμης τα σπίτια
Από θάλασσες άδειες απ' του φόβου τα δίχτυα
Θα σταθούνε μαζί κ θα δουν να περνάνε
Σα ποτάμια στιγμές που ποτέ δεν γερνάνε
Κ με πρόσωπα που ένωναν δρόμοι κι αιώνες
Κ τα όνειρα που έσκαψαν μες στα χρόνια κρυψώνες ....

.... ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΠΑΙΔΙ είχα βρει έναν κήπο για να κρύβομαι εκεί
από τη ζωή όταν λείπω
ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΠΑΙΔΙ είχα κάψει ένα ήλιο
Νά 'χει ο δρόμος μου φως κ η σιωπή μου ένα φίλο ....

.... Τον εαυτό του παιδί απ' το χέρι θα πιάσει
Σαν γυαλί μια στιγμή θα ραγίσει θα σπάσει
Θα χωρίσουν μετά κι ο καθένας θα πάει
Σ' έναν κόσμο μισό που τους δυο δεν χωράει ....

Ήταν δειλινό δίπλα στη θάλασσα πιο πέρα από τα πεύκα και το πηγαδάκι με τις μυρτιές.

Να σε έχει η ζωή καλά!
Φιλιά ψυχή μου!!!

Nefelli είπε...

Αγαπημένε μου Π.Κ.
πολύτιμη είναι η γνώμη σου και με κοκκινισμένα μάγουλα από χαρά, θερμά σ' ευχαριστώ.
Καλό ξημέρωμα να έχεις

Nefelli είπε...

Mareld μου, καλησπέρα (επέτρεψε μου το "μου" - το ένιωσα απόψε).
Είμαι ειλικρινά συγκινημένη από το υπέροχο δώρο που απίθωσες σήμερα στο παραθύρι μου.
Κάτι τέτοια πολύτιμα, σαν αυτό που έφερες, με κάνουν να νιώθω χαρούμενη που μυήθηκα στο ιστολογήν.
Τυχερή, που ανακάλυψα ένα τρόπο να γνωρίσω ανθρώπους, που σε όποια άλλη περίπτωση, δεν θα ήταν εφικτό.
Ειλικρινά σ' ευχαριστώ.
Θα το φυλάξω μαζί με τ' άλλα πολύτιμα, στο μπαουλάκι της καρδιάς μου.
Φιλί γλυκό, παιδικό...

Evangelos είπε...

Πω πω κουκλίτσα, μου άρεσε πάρα πολύ! Ήταν πολύ πολύ όμορφο. Θα λέω "η αδερφή μου το γραψε"!! και θα καμαρώνω!
Φιλάκι

Nefelli είπε...

Μωρό μου γλυκό,
το έχω πει και θα το ξαναπώ.
Τα όμορφα, χρειάζονται όμορφα μάτια για να τα δουν και τα δικά σου είναι από τα πιο όμορφα μάτια που έχω δει.
Έχεις τόσα χαρίσματα να καμαρώνεις, που δεν χρειάζεται να το αναφέρεις καθόλου.Άσε που αν μας πάρουν μυρουδιά στο νησί, θα αρχίσουν το δούλεμα....
:-))

Φιλί γλυκό καληνύχτας